Getuigen Verhalen, Samen leven en samen werken in het Bakkumse Sperrgebiet, interview 05

Getuigen Verhalen, Samen leven en samen werken in het Bakkumse Sperrgebiet, interview 05 

Getuigen Verhalen, Samen leven en samen werken in het Bakkumse Sperrgebiet, interview 05 

Twee interviews met BS, over zijn ervaringen tijdens de Tweede Wereldoorlog in Castricum als Duitse soldaat BS kwam als twaalfjarige bij de Hitlerjugend in 1933. Hij kon eind jaren dertig zijn techniek opleiding niet afmaken omdat de oorlog uitbrak en hij in het leger moest. Hij kwam bij de marine, afdeling radarwerken. Na een korte opleiding in Denemarken en Duitsland werd hij in Nederland gestationeerd, eerst drie maanden in Wijk aan Zee, daarna vanaf 1942 ruim een jaar in Castricum. Hij woonde naast de radarpost die gestationeerd was aan de zuidkant van Castricum, in het Spergebiet. Elke dag moest hij vier uur informatie verzamelen op de radarpost en daarna had hij acht uur vrij. Hij had dus veel vrije tijd. Aan deze periode in Castricum heeft hij goede herinneringen. Hij had veel contact met de Nederlandse bevolking, dreef handel en hoefde niet aan oorlogshandelingen deel te nemen. Hij ging naar de bioscoop in Castricum, speelde piano in het café en ging ook wel uit in Amsterdam. Ook had hij twee keer per jaar verlof om terug naar Duitsland te gaan. Bij de Kriegsmarine had je het beter dan andere Duitse soldaten het hadden. Hij leerde in deze periode zijn vrouw N. kennen, zij was een van de dochters van de tuinder die zijn land naast de radarpost had. Ze hadden een tijdje verkering maar het raakte ook weer uit. Eind 1943 werd BS overgeplaatst naar Frankrijk, volgens eigen zeggen omdat hij en zijn kameraden het werk op de radarpost niet serieus genoeg deden. Na de oorlog heeft BS vier jaar in krijgsgevangenkamp gezeten. Pas toen heeft hij ontberingen mee gemaakt zoals veel andere mensen tijdens de oorlog meemaakte, zoals ondervoeding, ziektes, slecht sanitair, vernederingen. De eerste die hem daar post stuurde was N. met wie hij een tijdje verkering had gehad. Zij en haar acht zussen hadden in 1945 een aantal weken vast gezeten omdat ze met Duitse soldaten omgingen. In 1950 is N. naar Duitsland gekomen en zijn BS en zij getrouwd. Ze hebben nooit overwogen om in Nederland te gaan wonen. Volgens BS had dit onder andere te maken met het oorlogsverleden.